dedemle babaannem modern olmayı fazla severlerdi her zaman

bunu yazmadan önce bir anlığına yazıp yazmamayı düşündüm. önce yazılacak bir konu gibi gelmedi, değmez bile belki ama sonra bu olayı ölümsüzleştirmek istedim bazı kişisel nedenlerden. eğer internetin yaşlı bir denizcinin çöp gibi beynine dönmüş bünyesine kaydedersem belki geri dönüp bakar kendime bir şeyler çıkarırım ileride.

ben küçükken odama anahtar isterdim. 4. sınıfa mı ne gidiyordum. bakın benim annem herkesin mum yakıp dileyeceği türden bir annedir. ben daha aradaki farkı anlayamayacak kadar küçükken bile kapımı çalmadan odama girmezdi benim annem. her dediğimi dinler, yargılamazdı beni bir an bile. şimdi bu yazıyı anneme ne kadar taptığımla ilgili bir yazıya çevirmek istemiyorum ve bunu yapmaya her zaman eğilimliyim.ama olay şu:

babaannem beni telefondan arıyor.

muhabbet:

-ALO (hani yaşlılarımız telefondan biraz sesli konuşur. bence bunun kulaklarının sağlığıyla alakası yok. sadece alışamamışlar küçük bir nesneden 300 km uzağa rahatça duyurabileceklerini kendilerini,keza onlar futbol sahasının diğer ucuna sevgilileriyle olan randevularını 5 dakika geçe almak için yürümek zorunda kalıyorlardı, neyse...)

-alo merhaba babaanneciğim nasılsın

dedem telsiz telefonu açarak lafa karışır,

-sen eşşoğlueşşşşşşeğin oğluymuşsun..

-.....ne oldu dede?

-neden aramıyorsun sen bizi?

şimdi bakın ben telefon konusunda en özürlü insanımdır. zaten eski bir telefonum. inanın dedeminkinden daha eski. ve 2 aydır yüklemediğim kontürlerle etrafta dolaşırım. dedemse onu aramıyorum diye kırılmaya devam eder. sanki daha önce arıyormuşum da kesmişim gibi aramayı.

onunla çok tartışmasını yapmışızdır

' telefonlar çıkalı ne kadar oldu, bu ne bağlılık'

olayının ama bir yere varamamakla birlikte adamcağızın kalbini kırmaktan başka bir yere varamamışızdır. bundan dolayı ben yola geldim. sustum. arıyor muyum? hayır. öyle bir alışkanlığım yok. ne yapalım.

her neyse sonrası daha feci bu konuşmanın

amcam dedemlere bir bilgisayar aldı ve msn e girmeyi öğretti hindistandaki babamla görüşebilsinler diye. 5 ay önce hindistan a giden babam a hediye olarak dedem nokia 3g olayından aldı. kendisine de aynısından aldı. kamerayla görüşeceklermiş. CİDDİYİM. ÇOK CİDDİYM. yani 3G telefon ve msn. takip ediyorlar yakından olayları.

dedem

-msn de gördük hastaymışsın kızım...?

iletime yazmıştım bir saniyeliğine falan.

-iyiyim dede üzülme sen

-endişelendik

-endişelenecek bir şey yok

-tamam, ara bizi olur mu?

-daha geçen gün aradım ya dede

-insan 2 günde bir sorar sağ mıyız!

bu konuşma uzadı gitti.

ama mesele şu

eskiden odama kilit istiyordum.

benim çocuğum olsa ne isteyecek acaba benden,keza ne olursa olsun her şeyi bileceğim ben bu net olayı böyle giderse.

hatta bilmek istemediklerimi bile.

işimiz var ya. feci bu olanlar.

kuşak farkı da 5 e mi 3 e mi ne inmiş...

fena ya. fena.

istemez. kalsın.

arayış içindeki dört kızdık o gece

Kanımızda bizi yoldan çıkaracak bir damla katkı maddesi olmadan

evin bahçesinde hepimiz hissettik bir diğerinin varoluşunu

ve başka bir varoluşun fısıldadığını bize davet sözlerini

her birimizi yola getirirken kullanılan kelimeler farklı olabilirdi

ama hissettiğimiz ortaktı

daha yakın olmalıydık gözlerimizin yakınlaşmaya korktuğu bu şeye

elimizde olmadan birbir yere düştü bizi gizleyen

rüzgarın okşayışını bedenlerimizden çalan kumaş parçaları

tıpkı her bir ağaç kabuğunun diğerine zıtlığı gibi

hepimizin bedenleri de farklı farklıydı

bazıları yeterince büyüyememiş dal kadar ince bacaklarını

dolgunluğu magazin kapaklarına 'fazla' olan kalçalarını

kusurlarını ve kusursuzluklarını

bir şekilde incinmiş bakışlarıyla ve elleriyle örtmeye çalışıyorlardı..

diğerleriyse vücutlarını kabullenmişti toplumun onayının gururuyla

daha rahattılar aynı ay hepimizin ayrı tenine vururken

ama ben daha şiirsel kısımlarındaydım işin şöyle ki

onları o gece tanrıça yapabilirdim yeni bir din yaratarak

ve olurdum ilk rahibeleri vazgeçerek bu gerçek olmayan isteklerden

karanlıkta parlayan sokak lambalarından daha yol göstericiydi onlar ve eminim

kutup yıldızını yalancı çıkarırlardı

Meryem de belki benim gibi hissetmişti ve cebraili yaratmıştı kendisine bu duygularla

hepimizin gözünde diğer üçü için anlatamayacağımız hisler vardı

ilk kez şükrettim kendime bu yazı sevdam için yoksa bilemezdim bu yoğun aydınlanmayı nasıl aşabilirdim..

çimlerin üzerine yattık ve gerçekliğin bizi sarmasına izin verdi

biz de şu anda en mahrem yerlerimizi okşayan çimlerden farklı değildik o gece

kalktığımızda ayağa artık incinmiş gözler ya da gurur yoktu

özgürlük rüzgarı göğüslerimize dokundu

arkadaşım yeşil gözleriyle bana bir şey anlatmaya çalışırken dudaklarının oluşturamadığı

sustu

anlatacak bir şey yoktu.

o gece ben kendime yeni bir din buldum

diğerleri de başka şeyler

asla ağzımıza almadık olanları

tartışmaya gerek yoktu

ama

üstüne resimler çizildi

kemanın telleri ağlamak yerine güldü

ve biri bunları yazdı

belki bir gün bizim bulduğumuzu başkası da bulur diye